|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||||||||||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
 Home
 reisverslagen
 fotoalbums
|
|
Beklimming Alpe D'Huez 26 mei 2006Voorbereiding:In Februari heb ik mezelf opgegeven om met BN De Stem deel te nemen aan de beklimming van de Alpe D'Huez. Via de krant werd je in de gelegenheid gesteld om in de voetsporen treden van de groten der aarde zoals Lance Armstrong, Hennie Kuiper, Peter Winnen, enz, enz. Door een trainingsschema, clinics en voorlichting kon iedereen klaargestoomd worden voor de beklimming van de 'Hollandse Berg'. Door goed te trainen probeerde ik mezelf voor te bereiden op de beklimming van de Alpe D'Huez. Uiteindelijk hadden 430 andere 'wielergekken' of 'lichtgstoorden' zich opgegeven voor de beklimming. Woensdag 24 mei 'Het Vertrek': Woensdag was het om 11.30 uur verzamelen bij het NAC stadion te Breda. Hier stonden 7 bussen met fietsentrailers van OAD te wachten om alle deelnemers die vanaf Breda vertrokken naar Les Deux Alpes in Frankrijk te vervoeren. Nadat mijn fiets was ingeladen, heb ik een plekje in de bus gezocht. Omdat er in een colonne van 14 bussen naar Les Deux Alpes gereden zou worden, zou de busreis meer dan 20 uur duren. Dat is dus erg lang in de bus zitten, en hier zag ik dan ook erg tegen op. Behalve een file van 2 uur viel de reis eigenlijk best mee.
'S Ochtends om 8.30 uur arriveerden we in Les Deux Alpes. Met vier man hadden we een appartement. Twee man kende ik al van de clinics, en de laatste kende ik nog niet. Na het onbijt hebben we voorzichtig wat ingefietst in Les Deux Alpes. Omdat de beklimming om bij het dorp te komen al aardig pittig leek, besloten we om niet helemaal naar beneden te fietsen, maar slecht de eerste drie bochten af te dalen, om vervolgens deze drie bochten te beklimmen. Maar viel dat even tegen. Na deze bochten kwam ik al kapot boven, en begon ik al te twijfelen of ik er wel goed aan heb gedaan om me op te geven. Andere wielrenners vertelden dat het stukje wat we zojuist beklommen hadden niets voorstelde tov. de Alpe D'Huez (slik). Tijdens het diner hoorden we nog meer sterke verhalen, en Hennie Kuiper bleef maar waarschuwen dat je erg voorzichtig moest beginnen, want anders zou je naar 4 bochten (van de 21) al kapot zitten. Kortom, ik begon hem steeds meer te knijpen.
Vandaag is de grote dag. Ik moet bekennen dat ik bloednerveus ben, en twijfel of ik me wel op had moeten geven. Met kriebels in mijn buik rijden we met de bus naar de voet van de Alpe D'Huez. Als we op de fiets zitten gaat het al wat beter, maar ik blijf bevreesd voor wat er gaat komen. De berg doemt als een verticale muur voor ons op. We zien de bussen die ons hebben afgezet ergens hoog op de berg omhoog ploeteren. Daar moeten wij ook heen... We fietsen ons zelf warm en om 11.01 uur is de starttijd van mijn groep, groep nummer 1. Er wordt officieel afgeteld, en dan gaat het los. De eerste vier bochten zouden het zwaarste zijn. Ik rijdt ongeveer 8 tot 9 kilometer per uur omhoog. Mijn hartslag blijft net onder mijn maximale hartslag. Maar de eerste vier bochten vallen eigenlijk wel mee. Ik probeer te versnellen, maar dat lukt niet. Dan gaan we nog maar even door op dit tempo. Onderweg worden we aangemoedigd, en dat werkt wel. Ik kijk naar beneden en zie dat ik al zo'n 400 meter geklommen heb, dat ziet er goed uit. In bocht 16 krijgen we drinken aangereikt, en gretig pak ik dit aan. Ik begin mijn benen te voelen, maar ga door. Bocht na bocht klim ik omhoog. bocht 14, bocht 13, bocht 12, ik ben al bijna op de helft hou ik mezelf voor. Ondertussen begin ik wel aardig moe te worden. Ik herinner mezelf om in elke bocht een slokje water te nemen. Dan komt bocht 11, en bocht 10, gelukkig, ik ben over de helft. Maar ik moet dus de andere helft nog. Ondertussen ploeter ik voort, makkelijk gaat het niet meer, maar ik heb niet zoveel afgezien, om nu op te geven, dus ga ik door. Tot nog toe rijden we door de bossen omhoog. Vanaf bocht 5 ben je boven de bomengrens. Je hebt nu zicht op het finishdorp Alpe D'Huez. Alleen nu zie je ook waar je nog naar toe moet, en dit geeft een geweldige mentale tik. Op vijftig meter van je vandaan, wordt zo'n driehonderd meter hoger gefietst. Daar moet ik ook naartoe. Dit open stuk is echt enorm zwaar. Maar je bent er ook bijna. Het laatste stuk voor het dorp is voor mij het zwaarste. Op karakter ploeter ik naar boven. Ik geniet niet meer van de omgeving, en denk nog maar aan een ding, overleven en bovenkomen. Dan ben ik boven en bereik ik het dorp. Hier wordt het even wat vlakker. Ik ben helemaal kapot, maar mijn kilometerteller geeft al bijna 14 kilometer aan, en aangezien de beklimming 13,8 kilometer zou zijn, zal na deze bocht de finish wel zijn. Helaas is er na de bocht een tunnel, maar nog geen finish, misschien de volgende bocht dan maar, maar helaas deze is het ook niet, ondertussen moet ik ook weer aardig klimmen. Na nog een aantal bochten gaat de weg voor het eerst weer naar beneden, heerlijk!!. Ik schakel op en zet aan. Ik haal nog even 28 kilometer per uur, en dan ga ik de bocht om (dit is de bocht waar tijdens de tour de france veel valpartijen zijn), en hoera ik zie de finish. Ik zet nog eenmaal aan en rij over de tijdsregistratie matten. Er wordt geroepen dat dit niet de finish is, maar dat deze nog tweehonderd meter verderop ligt. Alleen dit laatste stuk gaat weet stijl omhoog, mijn benen ontploffen, maar dan rij ik over de finish, ik krijg een High Five van Hennie Kuiper, en heb het gehaald. Mijn tijd is 1 uur 44 minuten en 35 seconden. Niet zo snel als ik had gehoopt, maar sneller dan ik had gevreesd. Ik heb het gehaald!! Nadat iedereen is gefinished, worden we door de bussen weer terug naar het appartement gereden. Tijdens de afdaling kijk ik met grootste verwondering naar de route die ik net zelf per fiets heb afgelegd. Ik besef nu eigenlijk pas wat ik zojuist heb gepresteerd. Ik voel me goed, en ben niet meer moe. 'S avonds heeft iedereen grootse verhalen over hoe hij/zij de top heeft bereikt. Iedereen heeft genoten, en kijkt voldaan terug op hun eigen beklimming van de Alpe D'Huez. Ik ook.
Vandaag maar net het onbijt gehaald, want eerst heb ik lekker uitgeslapen. Na veel twijfel over wat we vandaag gaan doen, besluit ik met mijn kamergenoten om een fietsroute te volgen naar het wielercafe 'Au Bon Acceuil'. Er is hier een hal ingericht met allerei wielerbezienswaardigheden. Zo hangen er truien van bekende wielrenners en zijn er ook krantenknipsels vanaf 1952. Maar ze hebben ook heerlijke appeltaart. Dus we hebben de route maar gedoopt tot de appeltaartroute. Als we van onze appeltaart aan het genieten zijn komt Hennie Kuiper ook aan. Kunnen we mooi nog even samen op de foto. Om het wielercafe te bereiken hebben we bijna 20 kilometer afgedaald. Ik bereik snelheden van bijna 70 kilometer per uur, heerlijk. Nu moeten we alleen om terug te komen diezelfde 20 kilometer ook weer klimmen. Omdat we nu geen tijdsdruk meer hebben rijden we rustig terug naar Les Deux Alpes, onderweg genietend van het mooie uitzicht. Als we ons appartement bereiken, is het alweer tijd om in te pakken, want 's avonds gaan we alweer naar huis. Ik heb dus zojuist mijn laatste Alpen kilometers van deze trip gefietst. Jammer, want het smaakt zeker naar meer. Na het diner vertrekt de bus weer naar Nederland om zondag rond 12.00 uur weer in Breda aan te komen.
|
Schilders 2006 Ontwikkeld door Jorg Schilders |
